Ballonnen en een kerstpakket.... maar niet voor jou!

‘Maartje, ik heb laatst mijn spullen ingeleverd bij mijn werkgever’.

Ik zie haar zitten en kijk haar aan. ‘Het gaat heel moeilijk worden zonder u, maar we gaan het toch proberen’, is de boodschap die ze eind vorig jaar kreeg van haar werkgever.

Niet geheel onverwacht, ze was al een tijdje om zich heen aan het kijken, maar toch, ‘au’. Dit soort besluiten neem je liever zelf, toch?

Oké, zeg ik. Vertel eens?

‘Nou, het was best heftig eigenlijk’

Oh ja?

‘Nou, ik kwam daar aan en er was net een dag of twee eerder een Kick off feest geweest om de start van de ‘nieuwe’ organisatie te vieren. Wij mochten daar als bijna ex- collega’s niet bij zijn. Wat ik dan op zich wel weer begrijp’

Ik hum, moedig haar aan om verder te praten.

‘Dus het hing er nog vol ballonnen, en een aantal collega’s vertelden in geuren en kleuren over het kerstpakket wat ze ontvangen hadden en het uitgebreide, luxe drie-gangen diner. Kennelijk was het een leuke avond’.

Het is even stil.

‘Ik heb helemaal niets gehad. Geen afscheid, geen woord van dank voor al het werk wat ik verzet heb. Nog nooit een kerstpakket. Ja, ze zeggen wel, ‘dat afscheid komt nog’, maar ik geloof er niet meer zo in. En alle collega’s die om mijn privé nummer vroegen ….. het blijft erg stil op mijn telefoon’.

Het is weer even stil.

‘Toen ik naar huis ging heb ik onderweg een potje zitten janken’.

Ja, reageer ik. Toen heb je een potje zitten janken. Dat begrijp ik helemaal. En dat is heel normaal na deze ervaring.

Ballonnen en een kerstpakket …….. maar niet voor haar en haar andere boventallige collega’s.

EN DOORRR…….!

En ik zucht. Ik zucht nog een keer. En ik voel me even een naïeve idioot.

Want ik hoopte toch echt, na alle reorganisaties in de afgelopen jaren, alle keren dat werkgevers afscheid hebben moeten nemen van medewerkers, dat het lesje inmiddels is geleerd.

Dat we weten dat aandacht geven aan het afscheid minstens net zo belangrijk, sterker nog, een voorwaarde is om iets nieuws te verwelkomen.

En ik vraag me stiekem af wat de ‘blijvers’ van dit bedrijf op die mooie feestelijke middag en avond écht dachten en voelden. Bij dat nieuwe begin. Bij die mooie nieuwe visie en strategie.

Zonder dat er stil werd gestaan bij het proces wat voorafging. De bijna ex collega’s die hun spullen komen inleveren en letterlijk worden ‘weggeknipt’. Zonder ‘Dag’ te zeggen en zonder een warme hand van afscheid.

En ik vraag me af wat voor invloed deze ‘we doen net of het er niet is’ houding heeft op de toekomst en impact van dit bedrijf?

De tijd zal het leren.

In het jaarlijkse MTO is er misschien iets van te merken. Misschien wordt het verloop hoger of stijgt het ziekteverzuim. Misschien wordt de ‘war on talent’ vaker verloren aan de instroomkant.

Ik zie voor me hoe aan directietafels uren wordt vergaderd. Hoe toch het engagement (en dus de performance) van medewerkers te verhogen. En de juiste skills in huis te hebben én houden voor het realiseren van de strategische doelstellingen.

Dit is een pleidooi voor menselijk gedrag. Want dat zijn we. Mensen. Die een universele behoefte delen. Die van onderlinge verbondenheid en contact.

En dit is op de werkvloer echt niet anders dan in ons privé leven. Hoe zou je zelf willen dat er met je wordt omgegaan in zo’n situatie? En hé, perfectie bestaat niet en er is ook helemaal niemand die dat van je vraagt.  

En de jonge vrouw tegenover me? We komen uit op ‘turn your shit into your story’. De pijn van deze ervaring draagt bij aan haar kracht in de toekomst. En dat lukt op zeker. Omdat ze de moed heeft dit verhaal aan te kijken en hier betekenis aan te geven.

Samen met mij. Over betekenis gesproken.

Waar zijn de ballonnen?